H Εurovision και τα 5 στάδια της απώλειας
από την ευδαιμονία στις μούντζες
Δέκα χρόνια πριν ο Σάκης Ρουβάς με
μια πολύ ελληνική εμφάνιση στη Eurovision
ζεσταίνει τους Έλληνες για το καλύτερο καλοκαίρι της πρόσφατης ιστορίας μας και
κάνει μόδα τα μπλουζάκια με την ελληνική σημαία (ένα μήνα μετά είχα δει την
ίδια μέρα να τα φοράνε κυρίες στα αεροδρόμια της Ντόχα και της Ρώμης).
Ακολούθησε η πρωτιά στο ευρωπαϊκό κύπελο ποδοσφαίρου με τον λαό να
εκστασιάζεται και να πανηγυρίζει σαν να μην υπάρχει αύριο (κοντά έπεσαν) και οι
ολυμπιακοί αγώνες με εκείνη την τελετή έναρξης που ανέβασε την περηφάνεια μας
στην κορυφή του Ολύμπου…όχι απλώς του δικού μας αλλά του πλανήτη Άρη…του
ψηλότερου βουνού στο ηλιακό μας σύστημα. Η ζωή ήταν ωραία στην Ελλάδα…τόσο
ωραία που άνθρωποι από πραγματικά ευημερούσες χώρες ήταν έτοιμοι να αφήσουν
καριέρες και να πάνε να ζήσουν το ελληνικό όνειρο που είχε γαρύφαλλα,
ξαπλώστρες, κάμπριο, Λουί Βιττόν και Τζίμι Τσου. Όσο για την νεολαία, αυτή
πλέον αποφάσιζε τι πορεία θα ακολουθήσει λίγο πιο χαλαρά εφόσον μας ‘έπαιρνε’.
Έτσι οι τεχνίτες και οι επιστήμονες έγιναν είδος υπό εξαφάνιση και μια απλή
υπενθύμιση προβλημάτων που ίσως κάποια στιγμή αντιμετωπίσουμε και οι πόλεις
γέμισαν καλλιτέχνες και επαγγελματίες με τίτλους που δεν είχαμε ξανακούσει. Όλα
ωραία και ανθηρά. Όμως τα ψεύτικα λουλούδια δεν έχουν μυρωδιά και τα αληθινά αν δεν τα ποτίσεις και απλά τα πετάξεις σε μια πίστα θα μαραθούν πολύ γρήγορα.
Λίγα χρόνια αργότερα ο νέος ηθοποιός, ο επιχειρηματίας και ο επιστήμονας του
εξωτερικού που γύρισε στην πατρίδα θα είχαν όλοι μαζί τα νεύρα της άδειας
τσέπης και το ύφος του δημόσιου υπάλληλου που ανέχονταν τόσο καιρό θα γινόταν
αιτία άτυπου εμφυλίου κάθε φορά που ο τελευταίος διαμαρτυρόταν για κάποιο
επίδομα που έχασε. Στο εξωτερικό τα συγχαρητήρια για τους ολυμπιακούς αγώνες,
τον Χαριστέα και την Παπαρίζου θα ακολουθούσαν τα ειρωνικά σχόλια και τα προσβλητικά
πρωτοσέλιδα εντύπων. Θυμάμαι εκείνη την αφίσα στη Γαλλία που έλεγε ότι στα
μεγαλύτερα λάθη της ιστορίας τους ήταν η είσοδος της Ελλάδας στην ευρωζώνη και
τον συνάδελφο που μας αποκάλεσε υποτιμητικά πρόσφυγες αλλά και τους Ολλανδούς
σε μια πτήση για Ιαπωνία που ήθελαν κουβέντα μαζί μου για τα λεφτά τους που
πάνε στη χώρα μου. Το ότι δούλεψα στην Ολλανδία για ένα χρόνο αφήνοντας 4
πατέντες στη Philips και δύο χρόνια στο Paul Sabatier της Γαλλίας αφήνοντας 7 επιστημονικές δημοσιεύσεις ήταν
αυτό που τους έκανε να αλλάξουν ύφος χωρίς να μπω σε οικονομικές συζητήσεις και
στις δύο περιπτώσεις. Αλλά γιατί κάνω τώρα ιστορική αναδρομή. Και επί εποχής
ευρώ να γεννήθηκες θα τα ξέρεις όλα αυτά. Όχι δεν ήταν αναρτήσεις φίλων για τη Eurovision του Σαββάτου
που μου θύμισε τις λαμπερές μέρες του λαμπερού Σάκη. Ήταν δύο λέξεις που άκουσα
σήμερα σε διαφορετικές φάσεις: θυμός και διαπραγμάτευση. Το μυαλό μου πήγε
κατευθείαν στα στάδια της απώλειας της Ελίζαμπεθ
Κιούμπλερ-Ρος . Γιατί από το 2004 στο 2014 η αλλαγή στη ζωή του Έλληνα είναι τόσο μεγάλη
που η λέξη απώλεια ταιριάζει απόλυτα και σε πολλά επίπεδα.
Αυτά τα 5 στάδια
είναι η άρνηση (δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό), ο θυμός (είναι άδικο αυτό και
κάποιος φταίει), η διαπραγμάτευση (να σώσουμε ό,τι μπορούμε), η κατάθλιψη (δεν
υπάρχει καμία σωτηρία) και η αποδοχή. Η
άρνηση είναι που έφερε τον Παπανδρέου με το ‘λεφτά υπάρχουν’. Αν υπάρχουν λεφτά
όπως λέει ο Γιωργάκης τότε όντως μας λένε ψέματα ότι τέλειωσε η οικονομική
ευημερία. Ο θυμός των αγανακτισμένων πολιτών μετά έφερε ως απάντηση στις
καταστροφικές κυβερνήσεις των δυο πρώην μεγάλων κομμάτων το απερίγραπτο και
ακατάλληλο σημερινό πολιτικό προσωπικό. Μόνο ο θυμός που τυφλώνει θα μπορούσε να μας πείσει ότι τον ανίκανο τον
αντικαθιστάς με καμένο, ψεκασμένο, γραφικούς, νεοναζί, μεγαλύτερους λαϊκιστές
και όλους τους υπόλοιπους που έχουν κάνει τη βουλή επιθεώρηση και τις ζωές μας
αγνώριστες. Ύστερα ήρθε η διαπραγμάτευση….εκείνων που για να γλιτώσουν τη
φυλακή φωνάζουν ‘’ρε παιδιά και εγώ μαζί σας ήμουν παλιά…μην κοιτάτε που έτυχε
να βρεθώ με μια παλιοπαρέα αργότερα’’….εκείνων που ήθελαν να σκίσουν τη γάτα
και τώρα απλά να τη χαϊδέψουν λιγότερο…εκείνων που σου λένε προτίμησε με γιατί
αλλιώς έρχεται το τέλος του κόσμου και δεν σε συμφέρει…όλοι διαπραγματεύονται.
Μένουν 2 ακόμα στάδια, της κατάθλιψης και της αποδοχής αυτής της απώλειας. Να
ζήσουμε δηλαδή μέσα στη μιζέρια για κάμποσο καιρό κάνοντας υπομονή και μετά να
δεχτούμε ότι έτσι είναι….το πλούσιο βιογραφικό δεν έχει απολύτως καμία σημασία
σε χώρα φτωχή και δίχως αξιοκρατία οπότε μάλλον άνεργο σε βλέπω…η ιδιοκτησία
που σου άφησαν είναι βάρος και όχι επιθυμητή…ο μισθός που παίρνεις είναι σαν
ακριβό άρωμα, δηλαδή τον αποκτάς με ζόρι και είναι μικρός…ή ακόμα χειρότερα, να
ζήσεις τη μιζέρια των άλλων λαϊκιστών που υπόσχονται ουτοπίες χωρών όπου
όμως επικρατεί το χάος. Αν ψάχνεις
ποιανού χέρι να κρατήσεις για να σε περάσει από αυτά τα στάδια τότε η σημερινή
Βουλή σου δίνει αρκετές επιλογές. Αν είναι όμως να αλλάξουμε δρόμο και να μην
περάσουμε από αυτά τα στάδια αλλά να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας και να
αποκαταστήσουμε την ευημερία μας τότε πρέπει να κοιτάξουμε αλλού.
Ο φιλελεύθερος χώρος του κοινωνικού κράτους
και της οικονομικής ελευθερίας δεν ζητά το αίμα του κόσμου για να καλύψει της
πληγές που άφησε το πελατειακό κράτος ούτε σου λέει ότι ο ασθενής θα σωθεί απλά
με προσευχές. Ο φιλελεύθερος χώρος ζητά ριζικές αλλαγές άμεσα ώστε να ανασάνει
κόσμος από φόρους και χαράτσια άδικα, να δοθούν ευκαιρίες στους νέους να
ακολουθήσουν τα σχέδια τους χωρίς χέρια άλλων στις τσέπες τους και να
φροντίσουμε όσους έχουν ανάγκη κάνοντας σωστό σχεδιασμό και όχι πετώντας τους
ευχές και υποσχέσεις. Η Ελλάδα και ολόκληρη η Ευρώπη υποφέρει επειδή οι τσάμπα
σωτήρες της δεξιάς και της αριστεράς τα έκαναν μαντάρα, δηλαδή τα άφησαν όλα
στο έλεος του θεού όπου φυσικά θα καταλήξει ο ασθενής χωρίς ουσιαστική βοήθεια και πλάνο. Ο δρόμος που θα μας πάρει μακριά από λαϊκισμούς , πελατειακά
συμφέροντα και την γραφειοκρατία της μίζας και της εκμετάλλευσης του κόσμου είναι ο
δρόμος που δεν περνά από κατάθλιψη και αποδοχή αλλά που οδηγεί στον σύγχρονο
κόσμο της τεχνολογίας, της ηλεκτρονικής ευκολίας, της διευκόλυνσης νέων
επιχειρηματιών, της αξιολόγησης, της διαφάνειας και της άμεσης δικαιοσύνης.
Στον φιλελεύθερο χώρο ανήκουν όλοι όσοι θέλουν ελευθερία, λογική και δημιουργία
για μια Ελλάδα ξανά περήφανη…και ας μην τα πάει τόσο καλά το Σάββατο στη Eurovision. Φτάνει να βγει ανανεωμένη μέσα από τις εκλογές και στο τέλος του Μάη να
χαμογελάμε για τη νέα αρχή και καλύτερα καλοκαίρια.
Δρ Σπύρος Κιτσινέλης - υποψήφιος ευρωβουλευτής - Γέφυρες
Σελίδα στο Facebook
No comments:
Post a Comment